Breda

Als je in Nederland geen briefadres hebt, heb je een groot probleem. Deze mensen, die spookburgers worden genoemd, kunnen geen uitkering, geen baan of een huis krijgen. Ook Breda kent spookburgers. SP raadslid Inge Verdaasdonk heeft de problemen die deze Bredanaars tegenkomen beschreven in een stuk en op de agenda van de gemeenteraad gezet.

Op donderdag 6 juni hebben drie insprekers vanuit hun eigen ervaring als spookburger in Breda verteld waar ze tegenaan lopen. Ze hebben raadsleden verteld hoe ze uitgesloten worden. Hoe ze keer op keer toch proberen mee te doen, maar vaak tegenwerking ervaren. En ze hebben verteld hoe ze goede ondersteuning en passende hulp in Breda missen. Na de zomer gaat de gemeenteraad verder in gesprek over dit grote probleem.

Naast de drie insprekers was ook Susanne van Loo namens de stichting Meer met Minder aanwezig. Deze stichting zet zich in voor mensen aan de onderkant van de samenleving. Lees hieronder haar inbreng.

Spookburgers en dak- en thuislozen

Allereerst wil ik zeggen dat wij ons volledig aansluiten bij de bespreeknotitie van de SP. Een kleine vijf jaar  is onze stichting nu betrokken bij o.a. hulp aan dak- en thuislozen. Helaas is er in die 5 jaar niet heel veel verbeterd qua hulpverlening in Breda. Wat mij de laatste jaren heel erg is opgevallen is dat diverse hulporganisaties binnen Breda, zowel gesubsidieerde als contractanten van de Gemeente, hun cliënten niet willen laten gaan. Niet omdat ze zo begaan zijn met de doelgroep, maar omdat het geld oplevert. Uurtje factuurtje, handel!

De meeste cliënten hebben een middelbeschikking, wat betekent dat ze twee uurtjes per week begeleiding krijgen terwijl de organisaties hiervoor zevenhonderdveertig euro per vier weken krijgen. Dat is tweeënnegentig euro vijftig per uur? Natuurlijk willen ze hun cliënten dan zo lang mogelijk houden. En met twee uurtjes per week gaat ze dat ook wel lukken. Dit zijn WMO tarieven voor begeleiding. De tarieven voor de dak- en thuislozen weet ik niet, maar zal zeker niet minder zijn.
Terug naar de problemen rondom spookburgers en dak- en thuislozen. Nog steeds worden mensen verplicht tot een verblijf bij SMO, doorgaans de DSV en verplicht tot het maken en volgen van een herstelplan alvorens men een briefadres krijgt. Een van de onderdelen uit dat herstelplan is lachwekkend triest. SMO (Ik wil meedoen) hanteert een zogenoemde Strippenkaart Startgroep. Men wordt verplicht om iedere dinsdag van half tien tot half twaalf deel te nemen aan een aantal 'workshops', te weten: Wonen, Financiën, Dagbesteding/Zingeving, Sociaal Netwerk, Omgaan met genotsmiddelen en Psychische en lichamelijke gezondheid. Waar is dit goed voor? Hoeveel kost de gemeenschap dit en wat levert het op. Waar is het maatwerk in deze? Is het “ik wil meedoen” of “ik moet meedoen” Waar is de liefde en waar halen ze het lef vandaan. Ook het alternatief, drie slaapadressen heeft zo zijn nadelen. De Gemeente moet of wil dit controleren, welke kosten brengt dat met zich mee? 

Stichting Meer met Minder zou graag zien dat Breda de kostendelersnorm en de participatiewet creatiever uitvoert. Als iemand bereid is om een medemens te helpen door deze in huis te nemen in plaats van rond te laten zwerven dan zou dat mogelijk moeten zijn. Het briefadres bij de Gemeente en het logeeradres bij iemand die wil helpen. Is dit een bijstandsgerechtigde dan kan dat gelijk als tegenprestatie worden gezien. Deze helpende zou dan ook niet gekort moeten worden, misschien zelfs een vergoeding moeten krijgen? Voor de hulpvrager heeft het veel voordelen. Hij of zij komt veel beter tot rust, verblijft in een veel fijnere omgeving waar ook contact met het sociaal netwerk beter te onderhouden is en hierdoor zal het herstellen ook veel sneller verlopen. Doordat het briefadres bij de Gemeente is, houd deze toch de controle op het verloop van herstel en het levert ze ook nog een enorme besparing op.

Ook wil ik extra aandacht vragen voor de pensioengerechtigden in Breda. Deze mensen kunnen door toedoen van organisaties zoals de SVB in de problemen zijn gekomen, zonder dat ze problemen hebben met zaken die in de genoemde workshops van SMO behandeld worden. Zijn ontvangen hun AOW niet omdat de SVB bijvoorbeeld bezig is met een onderzoek. Hierdoor ontstaan financiële problemen met vaak ook een huurachterstand. Als gevolg hiervan staan ze op straat en hebben net als de andere dak- en thuislozen geen adres dus geen AOW, geen verzekering. We hebben zelfs, met meerdere personen,  meegemaakt dat SMO hun cliënten, ook de pensioengerechtigde wilde dwingen tot een psychiatrisch onderzoek en dan ook nog door iemand uit het netwerk van SMO enkel en alleen om ze binnen SMO te houden. 

Pensioengerechtigde zouden altijd per direct een briefadres moeten krijgen en per direct adequate hulp bij huisvesting. 

Met Lef en Liefde gesproken en getekend,

Susanne van Loo,
Stichting Meer met Minder