Hoeveel mag je vragen?
Hoeveel mag je vragen?
Opinie/ analyse van Maurice Spapens, (Raadslid voor de SP) en Nico Elshof (Coördinator SP-Hulpdienst Breda )
Werd eind december geplaatst in BNDeStem.
Het College van burgemeester en wethouders in Breda heeft zelfredzaamheid hoog in ’t vaandel staan. De overheid is volgens hen geen geluksmachine. Zoek het eerst zelf maar uit en als je bij niemand meer kan aankloppen kun je pas terecht bij de gemeente. Natuurlijk is het hartstikke mooi als je voor jezelf kunt zorgen. En als het even niet gaat heb je hulp van je partner, je familie, je vrienden en je buren. Je hand niet hoeven ophouden geeft eigenwaarde. Door eenzijdig die trots te benadrukken chanteert de gemeente echter wel de hulpvrager. De loopt immers op tegen belemmerende factoren als vraagverlegenheid en het tegenovergestelde, de overvraging.
De vraagverlegenheid (een mooi woord om eens op te Googlen) is nog wel deels door actief gemeentelijke beleid te ondervangen. Mensen willen wel wat voor elkaar betekenen, maar dat lukt niet omdat ze te verlegen zijn om het aan te bieden, te verlegen om te vragen of te verlegen om het te accepteren. Er zijn tal van voorbeelden in het land om die vraag en aanbod bij elkaar te brengen. Wij zijn wel gecharmeerd van projecten in Deventer en Haarlem. Het zou de Bredase wethouders sieren daar hun licht eens op te werpen.
Onze grootste zorg voor Breda is echter de overvraging. Twee voorbeelden ter illustratie.
Iemand die een uitkering krijgt op bijstandsniveau heeft geen geld om de kapotte wasmachine te vervangen. Het gaat om de aanschaf van een nieuwe wasmachine van € 345,--. Loket wegwijs van Sociale Zaken verwijst de klant naar de Kredietbank. Zij moeten daar maar een lening aanvragen. Helaas heeft de familie pech. Er liep al een schuldsanering en dus wordt de kredietaanvraag afgewezen. De klant moet zich opnieuw melden bij Sociale Zaken. De gemeente verwacht van de aanvrager dat die eerst probeert om geld te schooien bij familie, vrienden en kennissen. Die weg is natuurlijk al tientallen keren bewandeld. Ze lenen er geld dat zelden kan worden terugbetaald. Hoe vernederend is dat. Afgunst en ruzies komen om de hoek kijken. De familie zakt verder en verder in het moeras. Dan gaat het gammele apparaat kapot. Waar kloppen ze dan aan? Hoeveel moeten ze van familie, vrienden en buren vragen?
Iemand krijgt een hersenbloeding. 100% arbeidsongeschikt en niet meer in staat alleen thuis te blijven. Haar partner houdt van haar en wil haar met alle liefde thuis verzorgen. Dat was immers de belofte voor het altaar: in voor en tegenspoed. Hij stopt dus met alle hobby’s en zelfs met werken en stort zich 24 uur per dag op de mantelzorg. Hij helpt van het wassen en aankleden ’s ochtends tot het tandenpoetsen ’s avonds en alles daar tussen in. Geen minuut meer voor zichzelf, cijfert de partner zich volledig weg. De vrouw ziet haar partner wegkwijnen bij gebrek aan afleiding en zijn verloren sociale contacten buiten de deur. Hij zegt dat hij het met alle liefde doet. Wanneer is het genoeg? Wanneer mag ze naar de gemeente stappen voor thuiszorg en dagbesteding? Hoeveel kan ze van haar partner vragen?
Jammer dat, de gemeenteraad niet inziet of begrijpt wat voor een desastreuze impact die overvraging aanricht. Een voorstel van de SP om als gemeente aan te geven wanneer je genoeg hebt gevraagd van je partner, familie, je vrienden en je buren werd door alle andere partijen verworpen. Zelfs door die partijen die zich zeggen te bekommeren om de medemens. De brutale mensen hebben al de halve wereld en ze mogen de andere helft er blijkbaar maar bij pakken. De bescheiden mensen die uit liefde hun ziel en zaligheid opgeven om voor elkaar te zorgen betalen het gelag. Die willekeur ligt op de loer. Dat heeft niets met solidariteit en menselijke waardigheid te maken.